De meeste bewoners van Zeemanshuis Godtschalck hebben hun leven op zee doorgebracht: als duiker, ontmijner, visser, schipper of zelfs als Ijslandvaarder. Het rusthuis straalt in alles zee uit: foto's, miniatuurschepen, afdelingen met namen als 'zandbank' of 'vuurtoren'. Bewoners dragen een pet met een anker op of pronken met hun tattoos. Als ze goed luisteren, horen ze de zee. Zien lukt niet, want de steile duin achter het rusthuis is te hoog. Maar ze dragen de zee nog altijd diep in hun hart. René was z'n hele leven schipper, hij vertelt met tranen in de ogen hoe het voelde om op zee te zijn. Tjanie werd blind na z'n pensioen, toen z'n vrouw stierf kon hij haar niet meer zien. Norbert is dementerend in een vergevorderd stadium, z'n vrouw Liliane bezoekt hem dagelijks.