Elfstedentocht: de Wedstrijd van 1963

Op 18 januari 2013 was het een halve eeuw geleden dat in het barre en ijskoude Friese land een van de zwaarste sportwedstrijden ter wereld werd gehouden. Zelden zal iemand door een enkele sportoverwinning zo'n mythische status bereikt hebben als de toenmalige sportartikelenwinkelier Reinier Paping uit Dedemsvaart. Een belangrijke bijdrage aan deze mythevorming was het mislukken van het live tv-verslag. Het nog prille medium had alles uit de kast gehaald (helikopters, motoren), maar de techniek liet het in de ijswoestijn grotendeels afweten. Wie de live-uitzending destijds bekeken heeft, herinnert zich vooral een kettingrokende Koos Postema, die geen enkel idee had hoe de wedstrijd verliep, en dus maar weer eens overgaf aan collega Arie Kleijwegt, die met het veel te kleine mutsje van zijn zoon op zijn hoofd stond te blauwbekken bij het bruggetje in Bartlehiem. Ook hij kon daar urenlang niets meer vertellen dan dat 'Paping in aantocht scheen te zijn.' Behalve de post-Bartlehiem bleek die dag alleen de finish-camera op de Groote Wielen de kou te kunnen weerstaan. Alleen de doorkomsten in Barthlehiem en de finish op de Groote Wielen waren daarom rechtsreeks op televisie te zien. Het falen van de live-reportage van 1963 heeft er toe geleid dat er ook over het verloop van de wedstrijd altijd mythes zijn blijven bestaan. Mythes die tot op de dag van vandaag voortleven. Nog in 2007, tijdens de 'Avond van de Eflstedentocht' beschuldigde de als derde aangekomen Jeen van den Berg winnaar Reinier Paping ervan zich door niet-deelnemers te hebben laten 'zuigen'. Zo zijn er nog meer nooit echt opgehelderde controverses en tegengestelde herinneringen van met name de eerste drie aangekomen rijders: Reinier Paping, Jan Uitham en Jeen van den Berg. De mythische uitstraling van de Elfstedentocht van 1963 was vanaf het begin duidelijk. Nooit eerder is de tocht onder zulke barbaarse omstandigheden geschaatst en nooit zal het evenement nog onder zulke omstandigheden worden verreden