Waar Rooks is, is Theunisse

Na de drie gouden medailles van Yvonne van Gennip tijdens de Winterspelen in Calgary en de Europese titel voor het Nederlands elftal kan 1988 eigenlijk al niet meer stuk. Maar we gaan dat jaar nog even door, want Nederlandse wielrenners winnen dat jaar zeven etappes in de Tour. De meest aansprekende? De Koninginnerit naar Alpe d'Huez. PDM-renners Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse worden in die etappe eerste en tweede. En bijna heeft Nederland een derde Tourwinnaar. Bijna. Op 19 juli staan twee etappes op het programma. Tijdens de lunch krijgt teammanager Harrie Jansen een briefje in zijn handen gedrukt. 'Theunisse positief in de etappe naar Morzine.' José Miguel Echevarri, ploegleider van de Reynolds-ploeg, heeft eenzelfde boodschap gekregen over zijn kopman Pedro Delgado, op dat moment drager van de gele trui. Beide mannen besluiten het nog even stil te houden. Maar na de middagetappe krijgt de pers er toch lucht van. Honderden journalisten verzamelen zich in de lobby van het hotel. Ondertussen spreken PDM-ploegleider Jan Gisbers en Jansen met Theunisse. Die ontkent in alle toonaarden. Het kan niet zo zijn. Hij is er kapot van. Tourdirecteur Xavier Louy staat ondertussen de toegestroomde pers te woord. Om geen pottenkijkers te hebben, beleggen Jansen en Louy later op de avond een bijeenkomst in de bosjes aan het meer. Zij sluipen, samen met Gisbers, via een raam naar buiten. Ook Echevarri is erbij. De Tour-organisatie wil maar één ding: Delgado moet de Tour verlaten. Een 'besmette' geletruidrager, daar zit niemand op te wachten. Het geel moet dan worden overgedragen aan Steven Rooks. Rooks zit in een spagaat. Hij rijdt de Tour van zijn leven en mag morgen misschien wel in het geel starten. Maar op die manier wil hij niet winnen. Delgado is in zijn ogen de beste en verdient het om in Parijs op het hoogste treetje te staan. Bovendien deelt hij een kamer met een geknakte renner. Theunisse heeft z'n koffers al gepakt en wil de Tour verlaten. Het kost Rooks al