Nils Storås har levd det meste av livet oppe på småbruket Sulabakk, den einaste veglause garden som framleis er busett på Sunnmøre. Som sunnmøring er han sparsam, nøysam og oppfinnsam, og målet er å vere sjølvhjelpt. For å greie det har han laga dei merkelegaste hjelpemiddel. Nils Storås er full av påfunn og humor, og mest av alt ler han av seg sjølv. Men på botnen ligg alvoret.
Skal Eva og Kjell Ryvang reise heimanfrå, lyt dei fare om Sverige. Heimen deira ligg i enden av eit seks kilometer langt vatn, som er halvt svensk, halvt norsk, og vatnet er einaste farbare vegen til og frå Sylen. Men vår og haust, når isen er utrygg, er folket i Sylen isolerte frå omverda. Like fullt var det hit inn dei ville, etter å ha fått nok av stress og jag i byen. Oddgeir Bruaset har møtt familien Ryvang, som har turisme som livsgrunnlag.
- Her er eg brend fast, seier Lars Finden, bonde på strandgarden Finden i Finnafjorden i Sogn, dit Oddgeir Bruaset tek oss med denne gongen. Ei tid levde det seksti menneske i den vesle grenda, no er Lars Finden åleine att, saman med to mindreårige born. Her lever han av geitehald og turisme, og han greier seg bra. Men næraste grannen er ein halvtimes båttur unna.
Kjeåsen ligg på ei fjellhylle, 530 stupbratte meter over Hardangerfjorden. Den gamle stien til gards var så vanskeleg å gå at halvparten av dei som prøvde seg, gjorde vendereis. Hit opp kleiv også oslojenta Bjørg Wiik. Ho ville ta seg av tanta si, den siste som levde att oppe på fjellhylla. Men etter at tanta døydde, vart Bjørg verande. Ho hadde oppdaga at Kjeåsen hadde noko som storbyen aldri kunne gje henne. Oddgeir Bruaset har møtt kvinna som framleis bur på Kjeåsen, åleine og i ein alder av 70 år.
- Vi lever under fattigdomsgrensa, men det er ikkje mangel på pengar som er største problemet vårt. Vanskane som vi har møtt hos styresmaktene, er verre, seier Tommy Rodahl. Saman med kona sa han farvel til bylivet og flytte til eit avfolka fiskevær langt vest i havet. No er dei to blitt fire, fortel programleiaren, Oddgeir Bruaset.
- Eg vil bruke hendene mine til noko anna enn å flytte papir, sa stavangerguten Kjell Michelsen til seg sjølv. Så vende han kontoret og bylivet ryggen, flytte til Trodla-Tysdal, skifte namn og kalla seg Kjell Tysdal, og vart sauebonde og turistvert. Kona lét seg overtale til å bli med, dei fekk to jenter, og alle finn seg vel til rettes. Oddgeir Bruaset har besøkt familien som lever på den mest avsidesliggjande garden som framleis er i drift i Rogaland.
Gaundalen, nordtrøndsk fjellgard innmed svenskegrensa, der ei mor, Ingeborg Gaundal (82) og ein son, Steinar (51) bur. Tre mils gangstig til næraste granne. For å løyse kommunikasjonsproblema har Steinar bygd flystripe bak låven og kjøpt privatfly.
Givær er eit lite øysamfunn i Vestfjorden, ein times tur med hurtigbåt frå Bodø. Her bur 14 menneske når dei er fulltalige, men under lofotfiske er berre kvinnene att. Olaug Olsen (29) er ei av dei. Etter å ha vore borte ti års tid har ho vendt heim att og teke over det vesle småbruket til foreldra.
Styvi i Nærøyfjorden, ein einsleg strandgard langs ein av dei meste berømte fjordarmane i landet. Her lever Botolv Hov (82) mo åleine i vinterhalvåret, den einaste fastbuande på ein veglaus gard langs Nærøyfjorden. Om sommaren har han selskap av kona, og saman har dei bygd opp eit omfattande gardsmuseum.
Risberget er eit småbruk på Finnskogen der ekteparet Liv og Trond Burud har slått seg ned. Dei budde i Oslo og arbeidde i databransjen, men fekk nok av jaget og maset og braut tvert av. No lever dei av å lage handverksprodukt i tre og å ale opp tiur og røy. Løna er halvert, men dei kjenner seg rikare enn før.
Revelsøy, eit tidlegare handelssenter i Ofotfjorden, der 85 år gamle Alma Jenssen lever heilt åleine, og det har ho gjort det i meir enn 30 år. I 50 år har ho passa ei veglaus fyrlykt, no nøyer ho seg med å vere kyrkjetenar i kapellet på den gamnle gravplassen. Ho fiskar til eige bruk, og eit par gonger i veka dreg ho til fastlandet etter mat og post - om ho ikkje sit vérfast.
Kvipt, ein tidlegare veglaus og fråflytt fjellgard i Vest-Telemark. Ein av dei som flytte frå garden i unge år, Åsmund Kvipt, vende tilbake med familien sin for ti års tid sidan, opparbeidde veg, vølte husa og bestemte seg for å bli bonde. I staden vart det turisme. No har han reist ei rad hus i gammal stil, og i eitt av dei, eit stabbur, har kona, Janne Sætre Fjellheim, keramikkverkstad.
I botnen av ein fjordarm i Tana bur 75 år gamle Charles Jensen saman med ein hund og to hestar, milevis frå næraste granne, utan vegsamband med omverda. Men Charles er ein spreking som korkje ottast livet i einsemd eller som går av vegen for å overnatte i sjølvsydd telt på fjellet vintersdag.
Eikemo er ei lita grend i ein fjelldal på den veglause sida av Åkrafjorden i Sunnhordland. Der bur seks menneske, blant dei to unge og ugifte geitebønder. Men skal Eikemo ha ei framtid, treng dei ei kone. Håpet ligg i at ei eller fleire av budeiene som driv stølen på Eikemo sommarsdag, skal bli verande etter at stølslivet er over.
I Vassvika i Sjunkfjorden, nokre mil nord for Bodø, bur to fiskarfamiliar. Dei manglar veg, og dei manglar kai. Bles det, eller er fjorden full av is, er dei heilt isolerte. Medan karane er på fiske, er to kvinner åleine att i Vassvika. Den eine er 95 år gammal, den andre 25 - og kjem frå Kina.
På Bleikøya like utanfor Oslo hamn bur Berit og Christian Gulbrandsen, dei einaste fastbuande på øyane ved innsiglinga til Oslo. Huset deira er tre hundre år gammalt, vegen til bryggja er ein dårleg gangstig, og mang ein vinter er dei isolerte når det er is på fjorden. Mannen er fullt ut pleietrengande, men likevel kan dei ikkje tenkje seg å flytte.
I Sihccajavri på Finnmarksvidda bur samejenta Mari Anne Kumpulainen Vanhaphia, eit naturbarn som lever av det naturen har å gje, og som gir avkall på samvær med andre ungdommar for å få vere heime. Mannen hennar er finsk reineigar, og sidan han ikkje kan flytte dyra sine over grensa, bur dei på kvar sin stad.
På Kvebergsøya i Folldal har Martin Kjønsberg, tidlegare rektor, og Eris Davids, opphaveleg frå Tyskland, slått seg ned på ein eldgammal gard og tatt fatt på eit nytt liv. Hesten står sentralt i livet deira, anten dei bruker han som arbeidsdyr i skogen og på åkeren, dei rir i fjellet, eller dei legg ut på sledetur over vinterviddene.
For femten år sidan byrja Per Sørflaten eit nytt liv. Han ville ikkje vere slave av klokka og maskinen lenger. I staden søkte han fred og fridom i villmarka på Laksfjordvidda i Finnmark. Her lever han i eit hus som er noko midt mellom ein gamme og eit vikinghus, og sjølv om han har ei fortid som kraftverksmaskinist, har han ikkje innlagt elektrisitet, ikkje vatn heller.
Elin Skålid og Tor Bolstad Jensen har saman med tre mindreårige born slege seg ned på den einslege, fråflytte fjellgarden Skålid i Fyresdal, der far til Elin kom frå. Der bryt dei opp jord, der byggjer dei hus og kraftverk og satsar på feavl. Men bestestova i gamlehuset skal vere straumlaus. Der skal dei ha lydstudio!
På Litle Færøy i Solund kommune lever einebuaren Roar Moe. Saman med ein kameratgjeng har han teke over og restaurert ein gammal husmannsplass. No bur han der for å gje skuleelevar og andre ungdommar som kjem innom, innsikt i den gamle kystkulturen, på sjø og land.
22 år gamle Nils Christian Gjefsjø har nyleg teke over farsgarden, Gjevsjøen, inne ved svenskegrensa i Nord-Trøndelag. Der bur han saman med foreldra sine. Skal han til Snåsa, næraste bygd, lyt han gå tre mil til fots over fjellet. Eller han kan reise med båt og bil gjennom Sverige, ein omveg på 25 mil.
I Åsligrenda vest for Dokka i Oppland driv Kari Nøssvold eit småbruk saman med mor si. Eit stykkje unna bur ei tante og ein onkel. Fleire er ikkje att i den før så folkerike fjellgrenda. Men no har Kari fått seg kjæraste frå Oslo, og snart skal ho bli mor.
For tre år sidan vende den 55 år gamle familiefaren Oddbjørn Selnes tilbake til barndomsheimen sin på Flatøy i Troms, ei øy utan rutesamband av noko slag. Der lever han som fiskarbonde. Den einaste som budde der då han kom, var ei eldre, pleietrengande kvinne. Familien hans vart ikkje med, men dei respekterer han for det han gjorde.
Geirr Vetti kallar seg husdokter. Ungkaren elskar gamle hus, og etter at han fekk ta over ein falleferdig fjellhyllegard i Luster i Sogn, har han fått nok å gjere. Mange av husa byggjer han opp att i stein, og til å bere fram all steinen han treng, har han fått hjelp av to sherpaer frå Nepal. Målet er å starte gardsdrift på gammalt vis.
På ein fjellgard i Telemark lever eit fargerikt par, Ivanir Hasson og Carl Olsen.
Det vesle klyngjetunet på Indre Fure ligg vendt ut mot opne Stadhavet. Her har sju menneske klora seg fast, og dei er blitt verande, trass storstorm og storbåre, trass bratte bakkar og vanskelege vegar. Dei fortel om eit liv i slit, om kampen for føda og kampen mot naturkreftene og samfunnsutviklinga. Men dei vil ingen annan stad vere.
Skåro er ein einsleg, veglaus gard høgt over Fyksesund i Hordaland. Her lever ein mann att åleine, den meir enn 80 år gamle Jon J. Skaar. Og han har tenkt å bli, sjølv om stigen ned til fjorden ikkje er farande vintersdag, og sjølv den milelange fjordarmen iblant frys til, slik at mannen er fullstendig isolert. Det einaste selskapet han har, er to mårar.
Fysioterapeuten Sisco og datamannen Karl Viggo Waldersløv fekk nok av kø og stress i hovudstaden. Dei selde alt dei åtte og slo seg ned på ein einsleg, brattlendt gard i Vågå. Og her nyt dei livet i fulle drag. Fysioterapeuten tek likevel imot folk som har godt av massasje og varme bad, og datamannen hjelper ungdommen så dei kan bu heime medan dei studerer.
Nyksund var eit av dei store fiskeværa i Vesterålen, men då båtane vart større, vart hamna for lita, og folket flytte. Ein dag stod husa att i forfall. Men for nokre år sidan vart staden oppdaga på nytt. Særleg kjende unge kunstnarkvinner seg tiltrekte av utposten ved storhavet. Jentene i Nyksund er knytte til kvarandre, og dei jublar over det nye livet og den nye heimstaden.
I villmarka på Graddisfjellet i Nordland lever det aldrande svenske kunstnarparet Kajsa Zetterquist og Per Adde. Der har dei bygd opp eit tun av eldgamle hus, og her lever dei for kvarandre og for kunsten. Men dei er også samfunnsengasjerte og har gjort ein stor innsats både for nordnorske kunstnarar og for samane.
Kjepso er ein veglaus gard på ei fjellhylle på nordsida av Hardangerfjorden. Her vart Anne frå Glasgow gardkone, og her fostra ho opp fem born, medan mannen var vekependlar. No lever det pensjonerte paret Anne og Per Kjepso åleine att på fjellknausen det meste av året, men i feriane vender dei unge tilbake, og då er det leik og moro, song og musikk i tun og i stove døgnet rundt.
I den vesle grenda Måren på nordsida av Sognefjorden lever berre fem menneske att. Eitt av dei er forfattaren, musikkmeldaren og småbrukaren Ivar Orvedal. Annankvar sommar arrangerer han musikk- og lyrikkfestival, Mårenbiennalen, men etter at han sist sommar tapte ein langvarig kamp for å hindre utbygging av Mårenvassdraget, er framtida blitt usikker.
På fjellgarden Fossdal, på grensa mellom Møre og Romsdal og Sør-Trøndelag, bur tolv år gamle Anita Martinsen saman med foreldra sine. Venene hennar er dyra på garden, særleg geitene og dei mange fjørkrea. Dessutan skriv ho forteljingar om dyra og har gått forfattarkurs. Og ho har planane klare. Ho skal bli forfattar, veterinær og fjellbonde.
Folket i Skjerdal i Nordfjord er veglause, men lever likevel eit aktivt liv. Utanom vanleg gardsdrift har dei ala opp travhestar og starta setjefiskanlegg, dei driv hjortejakt i stor stil, og no byggjer dei kraftverk. Men dramatisk kan livet i Skjerdal også vere. Siste året har far og son havarert med mjølkebåten, garden har vore isolert av sjøis, og ein storflaum heldt på å reise med husa.
Kirkefjorden i Lofoten. Fjorden er like trolsk som husklyngja inne i fjordbotnen. Ein gong budde 300 menneske i Kirkefjorden i Lofoten. No er Oddvar Berntsen den einaste som er att om vinteren. I Bunesfjorden, som går parallelt med Kirkefjorden, er situasjonen om lag den same. Utanfor, og attanfor den veldige Bunessanden, ligg eit einsleg lite hus ved storhavet. Dit ut må ei eldre dame frå Göteborg kvar einaste sommar, sjøl om staden er både veglaus, vasslaus og straumlaus.
I villmarka vest for Femunden lever Milda og Klas Femundshytten att åleine. Då Klas voks opp, var fiske og fangst livsgrunnlaget. No sper dei på pensjonen ved å ta imot turistar som får servert mat i fjøset, historier om mor Olave som fødde på setra, og soger frå den gongen Femundshytta var eit underbruk under koparverket på Røros. Men størst stemning skaper lasskøyrarane når dei på veg mot Rørosmartnan tek inn på Femundshytta med song og spel.
Ho voks opp i rikmannsmiljøet i utkanten av New York - og ho har aldri sete ved ein PC, aldri snakka i ein mobiltelefon eller teke i eit bilratt. Men bak rokken sit ho ofte, og kveld og morgon sit ho på fjøskrakken i skinet av ei lykt. Jenny Endresen lever på den veglause og straumlause fjellgarden Moslid i Vinje i Telemark, og ho lever slik bøndene gjorde for hundre år sidan. Målet er å vere sjølvhjelpen, leve i samspel med naturen og ikkje øydeleggje jorda.
Byguten Knut Kastnes realiserte draumen om å bli bonde då han kjøpte det avsidesliggjande småbruket Sæterstad i Hattfjelldal. Han flytte inn i halvt falleferdige hus, han søkte etter budeie, og Siri Kobberød frå Trondheim kom - og vart verande. Saman har dei omskapt Sæterstad til eit stasbruk. I eitt fjøs driv dei oppdrett av røye og lagar rakfisk for sal, og i eit anna fjøs leverer geitene råstoff til det som blir til eit tital osteslag, ysta heime på garden.
Ho bur i eit hus i skogen ved Homevassevje, i ein gammal vaktarbustad ved den nedlagde Setesdalsbanen. Ho er kunstmålar, og om sommaren står ho ute og målar i blomstra støvlar og elles ingenting. Var det ikkje for ormen, hadde ho kasta støvlane og. Kirsten Lundsgaardvig er dansk og fargerik. Ho er og katolsk, og har endåtil teke imot den siste oljen. I tillegg lever ho i lag med tretten rallarar. Dei er alle døde, men held henne like fullt med godt selskap.
Severin Rønes er 25 år gammal og seier at han er som ungdommar flest. Men han har slege seg ned på ein veglaus, avfolka ættegard ved Storfjorden på Sunnmøre. Her lever einebuaren som sauebonde og veidemann, han jaktar hjort og rev og fangar mår og røyskatt. Sist vinter vart båten hans broten ned under ein storstorm, og seinare fór kaia same vegen. Men Severin gjev ikkje opp. No ryddar han skog for å få skikk på kulturlandskapet på garden og på stølen.
I 1990 omkom fem menneske i ei tragisk flyulykke på Værøy i Lofoten. Etter det vart den vérutsette flyplassen stengd. Vel ti år seinare kjøpte Remi Johansen, ein ung mann frå Værøy, flyplassen og gjorde han om til heim. Seinare har kjærasten hans også flytta inn, og no bur familien i terminalbygningen, samstundes med at dama driv sjokoladefabrikk i botnen av flytårnet.
I førti år har ekteparet Margot og Per Bjørvik levd på den veglause garden Aldal i fjella nord for Bolstadøyri i Hordaland. Livsgrunnlaget har vore ein flokk sauer og ein suvenirfabrikk som Per har starta. Varene blir frakta med taubane, medan dei sjølve tek seg fram på ein firehjuling etter ein humpete stig. No er Margot pleietrengjande, men Per står på og steller henne, for i Aldal aktar dei å bli.
Ola Braanaas er rik, men han er ikkje som rikingar flest. Han bur åleine i ei ombygd husmannsstove på ein holme i havet, Svinøyna i Gulen. Han har brukt 35 milllionar kroner på å berge ein gammal handelsstad frå forfall, og han reknar ikkje med å få dei tilbake. Det er betre å bruke pengane på kultur, på noko som varer, enn å rote dei vekk på børsen, seier Braanaas.
Else Juliussen frå den mest folketomme havgrenda Hasfjord i Finnmark er ei fargesprakande kvinne og ein miskunn samaritan. Ho har opna dørene sine for fyllikar og fattigfolk, og med sine varme hender har ho hjelpt både toføtte og firføtte som slit med plager. Om sommaren tek ho alle dyra sine med seg på setra i Meltefjorden, der ho sjølv voks opp under dramatiske omstende. Der lærte ho også å lese. I mangel på skulegang skjedde det i ein alder av 15.
Dei lever på ein av dei høgstliggjande gardane i landet, og dei bur tre mil frå næraste bilveg. Anne Gro var høggravid då ho saman med Åsmund for meir enn tjue år sidan flytte til Argehovd på Møsstrond, slektsgarden hans. Der har ekteparet Løvås levd av sauehald og turisme, og der har dei fostra to døtrer, som i alle skuleår måtte bu på internat. Verken foreldra eller jentene er lei seg for at dei valde Argehovd.
Tore Amarius har levd eit turbulent liv, med rus, vald og oppløyste forhold som nokre av ingrediensane. Då han vart buddhist, tok livet ei ny vending. No lever han saman med kone og son som dei einaste fastbuande på Nordre Sandøy på Hvaler, og der har han og Lene prøvd å få ungdom med ein vanskeleg bakgrunn på rett kjøl att. Men sommaren for tre år sidan hende noko dramatisk som igjen skulle gjere livet til Tore Amarius vanskeleg.
Marit Kvam og Arnfinn Lislien møttest på ein landbruksskule. Dei skulle bli bønder. Men i staden for å finne seg ein stor og lettdriven gard valde dei eit brattlendt og steinete småbruk på den veglause sida øvst i Romsdalen. I bakkane i Brulia er ljåen og riva framleis viktige reiskapar. Dessutan haustar dei ei seter, medan dei har krøtera på ei anna. Dei gjer det for å halde tradisjonane levande og kulturlandskapet i hevd.
Tønnes Martin Dyrskog voks opp på ein veglaus gard ved Ørsdalsvatnet i Bjerkreim i Rogaland, men etter ei ulykke flytte han til ein annan avsidesliggjande gard, Røysland, i Lund kommune. Her fer han og kona med bil og traktor på ein skræmeleg gardsveg, og der det er for bratt og steinete for motorslåmaskinen, går han med ljåen. Bøane skal ikkje gro att, sjølv om han veit at han blir den siste brukaren på Røysland.
Ellen Marie Hansteensen har ei fortid som frilansjournalist, og ho har arbeidd for internasjonale fredsstyrkar i Midt-Austen. Men ein dag braut austlandskvinna med det hektiske livet ho levde og søkte stilla på Litløy fyr i Bø i Vesterålen. Her lever ho saman med to kattar, men no planlegg ho å starte turisme, slik at fleire skal få del i det paradiset ho har funne.
Arne Bakke Mælen hadde odel på det avsidesliggjande småbruket Mælen i Jondal i Hardanger. Men bøane var bratte, og då han tok over, var husa til nedfalls. I staden for å drive jorda gjorde han tunet om til kunst- og kultursenter, med galleri, festlokale og verkstad. Sjølv er han kunsthandverkar som arbeider med tre, og som skjer imponerande bilete og dreiar makelause bollar.
Ingvar Aabrek Klingenberg, bygut frå Trondheim, tidlegare museumsstyrar og kunsthistorikar, har slått seg ned i ei lita avsidesliggjande hytte på Hitra, der familien hadde feriestad. Han har ikkje innlagt vatn, han har ikkje veg fram til tunet, maten kokar han på grua, og det vesle han har av straum, får han frå eit solcellepanel. Men der sit Klingenberg og skriv litterære verk om kunsthistorie.
Yvonne og Ole Jacob Christensen driv småbruket Vikabråten i Vestre Slidre, og dei driv det slik det vart drive i mellomkrigstida. Dei har ikkje annan straum enn den dei får frå eit lite solcellepanel, og dei har ikkje annan veg enn ein tung og bratt kjerreveg. Hesten dreg brøyteplogen gjennom snøfonnene, jernplogen gjennom potetåkeren og sleden med høy den milelange vegen frå fjellstølen. (5:6)
Anne Vågen Skindalen lever i ein fjelldal på Hardangervidda saman med tre-fire kyr. Inntekta får ho gjennom å kinne smør og selje det til nærbutikken på Rauland - tre mil unna. Om vinteren køyrer ho skuter, om sommaren fer ho på firhjuling, før ho må leige mann med båt og bil. Vår og haust kan ho vere isolert i vekevis. Men i Skindalen vil ho vere alle sine dagar til endes.
En ung mann fra Stuttgart lar seg trollbinde i møtet med norsk natur. Han fant seg ei norsk jente, tok etternavnet hennes og slo seg ned på en falleferdig, veiløs husmannsplass i Valdres.
Olaug Pettersen bor alene i et ellers fraflyttet fiskevær lengst nord i Bjarkøy kommune i Troms. I løpet av fire år mistet hun tre av sine næsmeste. Mannen døde av helseplager, mens to sønner omkom i hver sin ulykke på havet.
Magnhild Snaprud frå Søgne og Christoffer Christensen frå Danmark fann kvarandre då dei gjekk på friluftslinja ved Høgskulen i Telemark. Dei har teke over den nedlagde fjellgarden Listøl i Åseral i Vest-Agder. Magnhild er lærar nede i bygda og bruker rattkjelke når ho tek fatt på skulevegen vintersdag, medan Christoffer har forelska seg i gamle tømmerhus og driv restaureringsarbeid.
Som pensjonist flytte nostalgikaren Leif Birger Hagen tilbake til barndomsøya si, det fråflytte fiskeværet Brattværet på nordmørskysten, etter eit langt liv i fiskebåten. I været prøver han å finne att lykkelege barneår, samstundes som han dreg ut med sjarken sin, "Hurragutten", og fiskar med ruser. Etter eit langt liv som ungkar har han dessutan fått seg dame, ein flamme frå ungdomsåra, må vite.
Klara og Einar Hårstad lever på fjellgarden Lysvatnet på Fosenhalvøya i Trøndelag. Avstanden til næraste nabo er 11 veglause kilometer. Jakt, fiske og friluftsliv er det som opptek Einar mest, og han kunne ikkje ha tenkt seg eit betre og friare liv. Det var vondt å sende ungane til skulen, synest Klara. No gler dei seg over at eine sonen vil følgje i fotefara deira.
Lars-Erik Jacobsen har lagt sin elsk på alt som er gammalt. Som 15-åring melde han seg inn i eit historielag, der det berre fanst pensjonistar, og då han var 20 kjøpte han den veglause, brattlendte og forfalne fjellgarden Skrepprud langt nord i Numedal. Der har han budd i snart 40 år, og alt det han legg til sides av lærarløna si, bruker han til å kjøpe gamle hus og bruksting og flytter alt heim til seg.
Serien om folk som lever "der ingen skulle tru at nokon kunne bu" har gått i ti år. Nå skal vi møte att ein del av dei som har vore med i programma, for å høyre kva som har skjedd med dei seinare i livet. I det første programmet er vi tilbake i Vassvika i Sørfold, Skåri i Sogn, Åsligrenda i Valdres og Nyksund i Vesterålen. (1:4)
Vi møter att menneske som lever "der ingen skulle tru at nokon kunne bu" for å høyre kva som har hendt med dei etter at dei var med i programma. Denne gongen får vi eit nytt møte med folket på Finden i Sogn, Kvipt i Vest-Telemark, Værøy i Lofoten, Skjerdal i Nordfjord og Makø på Hvaler. (2:4)
Vi møter att menneske som lever "der ingen skulle tru at nokon kunne bu" for å høyre kva som har hendt med dei etter at dei var med i programma. Denne gongen får vi eit nytt møte med folket i Måren i Sogn, på Eikemo i Sunnhordland, på Litle Færøy ved utløpet av Sognefjorden, ved Erik Larsatjønna på Graddisfjellet, i Skindalen i Vest-Telemark og på Givær i Vestfjorden. (3:4)
I det siste oppfølgingsprogrammet om menneske som har levd "der ingen skulle tru at nokon kunne bu", skal vi først høyre om dei som har gått bort. Dernest fortel vi om dei som har flytta, og kvifor dei har gjort det. Vi filosoferer over kvifor flyttestraumen stort sett går berre ein veg, frå utkantane til sentra, og vi rundar av med ein musikalsk hyllest til dei som enno lever eit enkelt liv i samspel med naturen. (4:4)
Ole Arnold Bønå har vendt heim for å ta over den einslege, veglause farsgarden Bønå, inst inne i Vistenfjorden på Helgeland. Foreldra har ved sida av å drive garden etablert leirskule på Bønå, og i tillegg til å følgje i fotefara deira gjev Ole Arnold også vanskelegstilte born eit tilbod på garden. Sesong 12 (1:6)
Åse Kokaas og Rune Ingebretsen har saman med sønene Severin og Johan rydda og bygd gard inne i Setesdalsheiane i Valle kommune. Dei har sjølve kosta veg til gards, dei har reist eit miljøhus i fjellheimen, i funkisstil, dei driv geitehald og oppdrett og dressur av jakthundar. Og ikkje minst dyrkar dei friluftslivet og haustar av naturressursane. Sesong 12 (2:6)
Etter å ha levd i storbyen bestemte Gry Schjøll og Dag Hansen seg for å søkje eit rolegare liv og slo seg ned på eit gammalt finnetorp i Hedmark. Der bur dei saman med tenåringsdottera si, der arbeider Dag som treskjerar, der har dei bygd sitt eige kapell, og der taslar både vilt og rovdyr heilt inn på tunet. Sesong 12 (3:6)
Som born av 68-generasjonen fann Bente Thurmann-Nielsen og Tormod Skeie ein liten fjellgard i Ryfylke og skulle leve av den. Dei vart verande, men han fann levebrødet i eit bibliotek, ho i skulen. No har dei pensjonert seg. Han steller på småbruket, medan ho driv sitt eige reiseselskap og skipar til kulturreiser, i nærområdet så vel som til Firenze og Roma. Sesong 12 (4:6)
Hege og Helge Nordskar kjem frå Oslo, men lever og andar for friluftsliv og dyreliv. Først skapte dei villmarksgarden Langedrag, og etter eit mellomspel som suvenirprodusentar i Lommedalen har dei no bygd opp ein eventyrgard ved innsteget til Jotunheimen. På Glittersjå nyt dei fjellivet saman med villsvin og geiter, skotsk høglandsfe og andalusiske gjetarhestar. Sesong 12 (5:6)
Fjellhyllegardane langs Storfjorden på Sunnmøre har stått folketomme i meir enn ein mannsalder. Men så flytte Kari-Anne Nilsen opp til ein av gardane, Ytste Skotet. Første tida var ho der om sommaren og underviste born og unge om gammalt gardsliv. Seinare vart ho bufast på den veglause og straumlause garden i lag med hest og hund, eit par kattar, nokre sauer og ein flokk høner. Sesong 12 (6:6)
Bente Getz tok over eit lite, veglaust småbruk som lenge hadde lege brakk i Samnanger. Ho skaffa seg mjølkesauer og begynte å yste saueost, ho laga sitt eige bakeri, og ho selde ugras som salat til finare restaurantar i Bergen. No har omsetnaden passert millionen.
Sjukepleiarparet Stine og Per-Sverre Engdal er glade i friluftsliv, og dei har kjøpt ein liten fjellgard i Hattfjelldal. Dei ville kombinere jordbruk med grøn omsorg. Men det fjerde barnet dei fekk, var multihandikappa. Då la dei om planane, vart fosterforeldre og tok til seg to born til.
Terjer Hidle tok over garden heime på Nord-Hidle i Boknafjorden og driv sauehald, gardsturisme og juletreproduksjon. Ein sjeldan sauerase held juletremarkene hennar fri for ugras. Erling, mannen hennar, byggjer no opp ein helseklinikk på garden, basert på mat som ikkje er steikt eller koka.
For 30 år sidan kom Gaby frå Færøyane og Rupert frå Tyskland til Tinn med hest og prærievogn. Sidan har dei drive det brattlendte småbruket Skifterud utan mekaniserte hjelpemiddel, og målet er å vere sjølvforsynt. Dessutan reiser trubaduren Derben på turné - med hest og vogn.
Katrine og Bjarne bur på den einslege garden Høttmon i Meråker, og dei har teke namn etter garden. Katrine er musikar, dei to borna ho har, går i fotefara til mora, og huset er fylt med musikk - og påfunn. Bjarne er sauebonde, men synest bjørnen og jerven er blitt for nærgåande.
Den danske presten Erik Rostbøll har saman med fru Kirsten bygd hus og heim på ei gammal seter i Valdres. Erik vart prest endå han ikkje har studert teologi, og endå han har vore skild to gonger - frå to søstrer. Oppe i tunet har dei bygd kyrkje, etter at Kirsten fekk ei openberring om å gjere det.
Snart er bilvegen til Tangeneset i Solund kommune ferdig. Livet skal forandrast for alltid for Pål Ryland, Trude Søilen og dei tre døtrene Sunniva, Ingeborg og Oda. Dei gler seg, men etter kvart som vegen kjem nærare, merkar dei ein viss bismak. Livet på verdas ende var nemleg ikkje så ille som bergensfamilien trudde.
For seks år sidan kom bioingeniøren Adriaan Smis (28) til eitt av dei nordlegaste gardsbruka i verda. Den isolerte garden Gamvik i Hammerfest kommune har forandra han frå ein upraktisk akademikar til ein sjølvhjulpen bonde som får maksimalt ut av dei karrige omgjevnadene. Her prøver han å bli ferdig med doktorgrada si, men det røffe klimaet gjer det ikkje enkelt å få tid til alt.
Då Hillborg Romtveit og Trygve Vaagen valde å flytta til veglause Austli ved Møsvatn visste dei at dei aldri kom til å bli rike på pengar. I staden har dei vorte rike på musikk, dans, handverkstradisjonar og ei stille livsglede. Men vinteren er einsam, så ein dag om sommaren må dei lada opp med menneskeleg kontakt.
Sjølv om Nils Thommesen ikkje er meir enn gjennomsnittleg religiøs, såg han seg nøydd til å byggje si eiga kyrkje på Bliksvær i Salten. For Nils gir seg aldri utan kamp, og no har han for alvor starta kampen mot attgroinga som har teke over barndomsparadiset hans. Han vil sjå att barndommens Bliksvær før han døyr, og han pleier å få viljen sin.
Nokre av naboane gir Lisa Instefjord Gilje og Svein Eivind Gilje eitt år når dei flytter frå blokka i Fitjar til den veglause øya Fonna saman med eittåringen Lars Eivind. Men det unge paret har drøymt om ein stad som Fonna heile livet. Robert Sørfonn likar at einsemda ute på øya blir broten, men lurer på korleis dette skal gå.
I eit herskapleg gods langs Sognefjorden bur Vilhelm Rumohr. Han arva den største skogseigedomen på Vestlandet som 19-åring, og hadde inga aning om kva han gjekk til. For kommunikasjonane med utanomverda er sparsommelege, og det som gjorde forfedrene hans rike må i dag utnyttast på heilt andre måtar.
Magne Sylvarnes meiner han var skapt til å driva gard i dei bratte bakkane på heimstaden, men bakkane var ikkje skapte for moderne gardsdrift. Her er det berre hest, løypestreng og sjølvberging som nyttar.
Bente Aust brukte heile ungdomstida på å lengte vekk frå Langfjordnes. Men di lenger ho var borte frå heimbygda ved Tanafjorden, dess sterkare vart heimlengten. No strekker ho grensene for kva som går an å gjere på ein stad som dette.
I ei lita hytte utan innlagt straum og vatn klarar Trond Henning Monan seg sjølv. Den unge mannen har levd eit omflakkande liv, men i skogen utanfor Kristiansand har han funne fred og meining.
I over ti år har kunstnaren Agnes Tiffon hatt Flørli ved Lysefjorden for seg sjølv og forelska seg i freden og isolasjonen. Men så kjem Hessel Haker og vil snu Flørli på hovudet.
Norvald Bukkestein er eit naturprodukt, forma av eit langt og tidvis einsamt liv på den vetle og veglause slektsgarden ved Veafjorden. Tida ser ut til å ha gått i frå både han og garden, men så får nokon bruk for kunnskapene dette livet har gitt han.
Lisa Romsdal Kristensen og mannen Steinar valde å føra familietradisjonane på Jotkajavvri vidare, men kva med framtida? Livet på Finnmarksvidda har førebels ingen appell til neste generasjon.
Daniel Storeide (27) fekk ei tung bør i hendene då foreldra gjekk bort og etterlet han eit veglaust kråkeslott av ein serveringsstad ved Hjørundfjorden. Saman med sambuaren Ivonne Eikremsæter er han i ferd med å finna ut om det å bu i Trandal er liv laga eller ikkje.
To gonger har sterke sentralmakter klart å driva Ingebjørg Gamst vekk frå Vorterøy i Lyngenfjorden. Kvar gong har ho vendt tilbake ved første anledning, og denne gongen blir ho der for godt. "Eg er har ikkje kome til Vorterøy for å døy, eg kom for å leve", seier Ingebjørg.
Kaia og Bjørnar Aarstrand vart fortalde at det var galskap å setja ungar til verda på veglause Aursletta inst i Vistenfjorden. No er son nummer fem på veg.
Då kjærasten til Dag Fagermyr på barneskulen avslørte at ho ikkje ville bu oppe i skogsheiene på Fagermyr i Tvedestrand, fekk ho avskil på grått papir. For Dag har alltid visst at det var her oppe han skulle bu.
På leiting etter eit eige kongerike kom svenske Gunnar Bengtsson til Svinøya på Namdalskysten for over 40 år sidan. Det første han gjorde var å forandre øya til det ugjenkjennelege. No håpar han å forandre ho tilbake medan det enno er krefter att i han.
Då Nærøyfjorden hamna på UNESCO si verdsarvliste såg Arild Dyrdal på det som eit kall. Difor flytta han tilbake til farsgarden for å bruka det han hadde att av arbeidskapasitet til å vera verdsarvgartnar.
Svein og Synnøve var godt vaksne før dei kom i gang med livet saman på Tussøy. Dermed har dei begrensa tid for å få alle draumane sine ut i livet, og ein svært gjenstridig saueflokk gjer det ikkje enklare.
I over 50 år har treferja Skjæløy vore bindeleddet i øygruppa utanfor Helgeroa og levebrødet til dei få som bur att på Stokkøya. Men no har ferja lege ved kai med seglingsforbod i to år. Familien Johansen er villige til å ofre alt for å få ho i trafikk att.
Etter ei kraftig hjerneblødning kunne ikkje Karin Vinkenes lenger fungere i eit moderne samfunn med støy på alle kantar. Løysinga vart å trekke seg tilbake til den stillaste plassen ho visste om og starte på nytt.
På eit torp langt, langt inne i Grue Finnskog har Jan Storberget lenge vore ein viktig bærar av skogfinske tradisjonar, sjølv om han heilt til no har vore skamfull over dei same tradisjonane.
Utan korkje bru til fastlandet eller rutetrafikk driv Ole Kristoffer Vågen mjølkebruk på øya Skorpo i Hardangerfjorden. Det er tungvint på grensa til det umoglege, men likevel rustar han garden for neste generasjon og vel så det.
I 19 år har Einar og Illona Røe levd adskilt for å oppfylla draumen om å skapa eit levebrød i Sandøybotn på yttersida av Sørøya, samtidig som sønene får ein vanleg skulegang. Men no nærmar gjenforeninga seg for ekteparet.
Barndomskompisane Reidar og Frank har rømt frå alt og alle til ein isolert fyrstasjon i Lofoten. Då Frank får kreft, blir det nye livet sett på prøve.
Marit Karlsen var bykvinne på sin hals. No bur ho på ei veglaus, vasslaus og straumlaus hytte. Midt i skogen og utan naboar må ho lære å klare seg sjølv.
Samuel og Pernille bur på det fråflytta finnetorpet Embretsæter. Ein ting er å leve eit nybyggjarliv når dei er to. Noko anna blir det når dei er tre.
Fiskeoppkjøparen Jon og den pensjonerte lærarinna Johanne har utvikla eit venskap som gjer at dei kan klara seg heilt i ytterkanten av norgeskartet.
Det vêrharde Annsteinsundet er eigentleg ingen stad for sjuke folk, men det bryr ikkje Roger Eidshaug seg om. For der hjartet er svakt er viljen desto sterkare. Han har endåtil skapt seg eit levebrød på ein stad ingen trudde det var mogleg.
Få i Noreg bur så aude som Per Edvard Johnsen. Han lever nesten utelukkande av det Finnmarksvidda gir han: Fisk, rein og molter.
Den forfalne høgdegarden i Valdres er rekna som ubebueleg for folk. Her kjempar Tor Evert Johansen for å skape seg ein varm og musefri heim til jul.
Julehelsing 2019 fra Der ingen skulle tru at nokon kunne bu.
Aud trudde ikkje noko vondt kunne nå ho på Herøya. Det var feil. No stablar ho seg på føtene att. Det er vondt, og går sakte, men Aud skal klara det.
På Presteroi 1000 moh. kjenner Nils seg heil - med aurefiske, reinsjakt og dikting. Men langt borte frå vidda er dei mange som treng Nils no.
Då livet og fotballkarrieren rasa saman i Oslo, blei Kathrine berga av foreldra - og ei øy. På Lille Kalvøya fekk ho ei framtid. Men så kom koronaen.
Ingrid og Arvid ønskte aldri noko anna enn å leva av sjøen og garden på Helgenes. Naboen Oddvar er derimot usikker: Valde han rett då han flytta heim?
Elfrid valde å bu ute i havet, sjølv etter at mannen døydde. Til forblåste Rott kom òg Oddvar og Jostein flyttande. Saman er dei tre mindre åleine.
Det skulle ikkje gå an, å bu åleine på ei isolert øy når dei er 82 og 93 og kroppane skrantar. Borgny og Roald Mathisen maktar det framleis, så vidt.
For Frank Eriksen var hockey alt. Då livet på isen tok slutt, blei naturen redninga. No skal han ta det heilt ut, med éi han ikkje har kjent lenge.
Når skipper Svein J. Vatnøy blir enkemann på ei øy lengst vest i havet, ser det mørkt ut. Ein dag kjem ein svensk hotelldirektør rekande på ei fjøl.
Når Yngve Johansen flyttar til eit audt nes i Tana, trur folk han er sprø. Men Yngve har sett verda. Og i tillegg har han skapt eit idrettseventyr.
Sjølv om Merdø er «verdas vakraste øy», bur berre éin mann der heile året, Trond Helle. Dette året skal øya bli avgjerande for fleire enn Trond.
Tor-Evert Johansen er redd for å bli endå ein singel mann i Valdres. Men så kjem eit menneske til den forfalne høgdegarden. Det skal snu om på alt.
Line Raunkjær og Tor-Evert Johansen skal bli foreldre i ein låve. Brått blir heimen utrygg. Det hastar å flytta, men nyehuset er langt frå ferdig.
Det er bryllaup i Valdres. Men Tor-Evert Johansen blir oppslukt av husbygging og gløymer Line Raunkjær og vesle Emil. Brått står kjærleiken på spel.
Julehelsing 2022
Sigri Sandberg og Steinar Rorgemoen treng ein ny start. Dei lengtar etter ro og eit enklare liv nær naturen. Men éin aude, veglaus plass er ikkje nok.
Å rocka framfor 25.000 fans gir Olaug Furusæter eit kick ho er avhengig av. Men like mykje treng ho å vera mutters åleine i tømmerstova si 1000 moh.
Alexander Hartvikøy flyttar ut i havet for å byggja opp ei fråflytta øy. Han gyv laus med ein ung manns mot. Det skal kosta meir enn han anar.
Mette og Arnfinn Roland har ein 100-årsplan: Å gjera ein karrig gard på 70 grader nord grøn att. Men eit brutalt arktisk klima gjer det ikkje enkelt.
Mykje i livet har prøvd å driva Anders Brunborg vekk frå høgdegarden. Kvar gong har han kjempa seg opp og tilbake. Men denne gongen er det alvor.
Evy og Inge Otterskred trassar vegløyse og byggjer eit livsverk på ein bratt fjordgard. Rundt dei losnar rasa, men her må dei klara seg sjølv.
Jeanette Hansen og Pascal Bolwijn finn draumeøya si vest i havet. Å byggja opp ein stormfull storholme heilt åleine skal bli tøffare enn dei anar.
Marit Eckhoff og Frank Eriksen satsar alt på eit gamaldags småbruk. Før dei tek over garden, er dei berre redde for éin ting. Så skjer akkurat det.
Ingen bur som Bart Brouwers i Bærum. Bart bryr seg ikkje om straumprisane. Han er langt meir oppteken av stearinprisane.
Jonny Losvik har bygd opp ein av dei flottaste hagane i Nord-Noreg med berre nevane – og heilt i det stille. Men ein dag kjem ei dronning på besøk.
Serien om folk som lever "der ingen skulle tru at nokon kunne bu" har gått i ti år. Nå skal vi møte att ein del av dei som har vore med i programma, for å høyre kva som har skjedd med dei seinare i livet. I det første programmet er vi tilbake i Vassvika i Sørfold, Skåri i Sogn, Åsligrenda i Valdres og Nyksund i Vesterålen.
Vi møter att menneske som lever "der ingen skulle tru at nokon kunne bu" for å høyre kva som har hendt med dei etter at dei var med i programma. Denne gongen får vi eit nytt møte med folket på Finden i Sogn, Kvipt i Vest-Telemark, Værøy i Lofoten, Skjerdal i Nordfjord og Makø på Hvaler.
Vi møter att menneske som lever "der ingen skulle tru at nokon kunne bu" for å høyre kva som har hendt med dei etter at dei var med i programma. Denne gongen får vi eit nytt møte med folket i Måren i Sogn, på Eikemo i Sunnhordland, på Litle Færøy ved utløpet av Sognefjorden, ved Erik Larsatjønna på Graddisfjellet, i Skindalen i Vest-Telemark og på Givær i Vestfjorden.
I det siste oppfølgingsprogrammet om menneske som har levd "der ingen skulle tru at nokon kunne bu", skal vi først høyre om dei som har gått bort. Dernest fortel vi om dei som har flytta, og kvifor dei har gjort det. Vi filosoferer over kvifor flyttestraumen stort sett går berre ein veg, frå utkantane til sentra, og vi rundar av med ein musikalsk hyllest til dei som enno lever eit enkelt liv i samspel med naturen.
