Przełom roku 1376 i 1377. Król Polski Ludwik Andegaweński mianuje regentką swoją matkę Elżbietę. Razem z nią do Krakowa przybywa wielu Węgrów. Pewnego dnia dochodzi do incydentu, który przeradza się w rzeź Madziarów. W ciągu jednej nocy życie traci ich ponad stu. Królowa podejmuje decyzję o powrocie do Budy, ale nie jest tam mile widziana przez synową, Elżbietę Bośniaczkę. Ludwik i jego żona faworyzują starsze córki, Katarzynę i Marię. Babka Elżbieta zaś przepada za najmłodszą Jadwigą. Cudka z Gołczy martwi się losem syna, Niemierzy, który poszedł na wojnę z Litwinami i ślad po nim zaginął. Kobieta prosi o pomoc Władysława Opolczyka. Królewski namiestnik żąda jednak zapłaty. Tymczasem w Wilnie Olgierd Giedyminowicz przygotowuje się na śmierć. Wybiera na następcę młodego Jogaiłę. Kiejstut przysięga mu wierność. Do obozu krzyżackiego komtura Konrada Wallenroda zgłasza się rycerz Pomsta, który deklaruje chęć zostania szpiegiem w Wilnie.