Wyobraź sobie, że możesz sobie rozciąć rękę, sparzyć się wrzątkiem czy złamać nogę i... nic. Zero bólu. Brzmi jak supermoc? W rzeczywistości jest to bardziej klątwa. Są ludzie, którzy mają wrodzoną analgezję. Już jako dzieci nie płaczą przy upadkach, nie skarżą się, że coś ich boli, co oczywiście rodzice najpierw odbierają z podziwem, ale potem zaczynają się schody. Bo nagle okazuje się, że dziecko ma połamane palce albo poważną infekcję, ale nikt tego nie zauważył, bo... no właśnie, nie było żadnego sygnału ostrzegawczego. U takich osób komórki nerwowe, które wykrywają ból, mogły się w ogóle nie rozwinąć albo obumrzeć na wczesnym etapie. Inną możliwością jest to, że receptory bólowe występują, ale zachowują się jakby miały wszystko gdzieś i nie reagują na sygnały z ciała. “Ludzie bez bólu" muszą codziennie świadomie kontrolować swoje ciało, bo nie mogą na nim polegać. Nie czują, że coś jest nie tak, dopóki nie zobaczą np. rany z krwą albo spuchniętej kostki. Życie bez bólu nie jest