‘Het is gelukt!’ riep D66-leider Hans van Mierlo op de verkiezingsavond in 1994. Zijn partij was van 12 naar 24 zetels gegroeid. Er was sprake van een politieke aardverschuiving. De twee regeringspartijen PvdA en het CDA hadden fors verloren; de PvdA bleef met 37 zetels nog net de grootste fractie in de kamer, maar de toon voor verandering was gezet. Hans van Mierlo wist dat hij de sleutel in handen had. En hij wilde maar één ding: een Paars kabinet. Een kabinet zonder CDA. Andere Tijden over de eerste formatiepoging van Paars I en over het enorme karwei om Paars van de grond te trekken.