“Nu we in Europa zijn, voelen we ons eigenlijk pas écht vluchtelingen. Het is alsof we nog steeds op de boot zitten.” Aan het woord is Nabil, een jonge Syriër die de oversteek naar Italië waagt om vervolging en oorlog te ontvluchten. De film volgt hem en een aantal mede-vluchtelingen vanaf het hartverscheurende afscheid van familie en vrienden tot hun verblijf in diverse opvangcentra verspreid over Europa. Is de meest gevaarlijke reis van hun leven de moeite waard geweest? Na maanden van wachten, verkassen en heimwee dreigen ze het belangrijkste te verliezen dat hen op de been houdt: de hoop.
De opluchting is groot als de vluchtelingen na negen uitputtende dagen op zee worden opgepikt door een vrachtschip dat hen in Italië aan land brengt. Wat ze dan nog niet weten is dat het zwaarste deel van hun vlucht nog voor hen ligt. **Rami **probeert met zijn mobiele telefoon zoveel mogelijk in beeld te brengen. “Ik hoop dat ik daarmee duidelijk kan maken dat we niet zozeer vluchten om een beter leven te krijgen, maar om te kúnnen leven”, zegt hij. Samen met Mai en haar zoontje Marcel komt hij in Nederland terecht, waar het wachten alleen wordt onderbroken door gedwongen overplaatsingen.
Musicus Nabil belandt, na maanden van het ene naar het andere opvangcentrum te zijn gestuurd, in Berlijn. Daar gaat hij op zoek naar een school waar hij de Duitse taal kan leren, maar alle taalklassen zitten vol. Toch lijkt hij zijn draai wel te vinden in de Duitse hoofdstad.
Opmerkelijk is het verhaal van de jonge tv-correspondente Angela die uit Syrië vlucht omdat de oorlog steeds dichterbij komt. Eenmaal in Europa wordt ze overvallen door heimwee en eenzaamheid. “Ik had niet verwacht dat dit het paradijs zou zijn, maar dat het zo erg is, wist ik niet. Ik hoop dat ik ooit weer terug kan gaan naar Syrië”, vertelt ze huilend.
Ook Alaf, die samen met haar 18-jarige zoon Mustafa is gevlucht, verliest steeds meer de hoop op een betere toekomst. Rokend slijt ze de d
“Nu we in Europa zijn, voelen we ons eigenlijk pas écht vluchtelingen. Het is alsof we nog steeds op de boot zitten.” Aan het woord is Nabil, een jonge Syriër die de oversteek naar Italië waagt om vervolging en oorlog te ontvluchten. De film volgt hem en een aantal mede-vluchtelingen vanaf het hartverscheurende afscheid van familie en vrienden tot hun verblijf in diverse opvangcentra verspreid over Europa. Is de meest gevaarlijke reis van hun leven de moeite waard geweest? Na maanden van wachten, verkassen en heimwee dreigen ze het belangrijkste te verliezen dat hen op de been houdt: de hoop.
De opluchting is groot als de vluchtelingen na negen uitputtende dagen op zee worden opgepikt door een vrachtschip dat hen in Italië aan land brengt. Wat ze dan nog niet weten is dat het zwaarste deel van hun vlucht nog voor hen ligt. **Rami **probeert met zijn mobiele telefoon zoveel mogelijk in beeld te brengen. “Ik hoop dat ik daarmee duidelijk kan maken dat we niet zozeer vluchten om een beter leven te krijgen, maar om te kúnnen leven”, zegt hij. Samen met Mai en haar zoontje Marcel komt hij in Nederland terecht, waar het wachten alleen wordt onderbroken door gedwongen overplaatsingen.
Musicus Nabil belandt, na maanden van het ene naar het andere opvangcentrum te zijn gestuurd, in Berlijn. Daar gaat hij op zoek naar een school waar hij de Duitse taal kan leren, maar alle taalklassen zitten vol. Toch lijkt hij zijn draai wel te vinden in de Duitse hoofdstad.
Opmerkelijk is het verhaal van de jonge tv-correspondente Angela die uit Syrië vlucht omdat de oorlog steeds dichterbij komt. Eenmaal in Europa wordt ze overvallen door heimwee en eenzaamheid. “Ik had niet verwacht dat dit het paradijs zou zijn, maar dat het zo erg is, wist ik niet. Ik hoop dat ik ooit weer terug kan gaan naar Syrië”, vertelt ze huilend.
Ook Alaf, die samen met haar 18-jarige zoon Mustafa is gevlucht, verliest steeds meer de hoop op een betere toekomst. Rokend slijt ze de d
