Józefina jest oburzona wykorzystywaniem kultu Jana Pawła II do zbijania majątku. Wikary wie, że handlująca relikwiami pensjonariuszka Starej Wiosny jest tylko narzędziem w czyichś rękach. Jest przekonany, że tę zagadkę uda mu się rozwiązać. Pani Jadzia nie chce jednak wyjawić tajemnicy. Opowiada mu, jak ów tajemniczy handlarz wszedł w posiadanie sutanny. Rozmowę przerywa wejście palacza pracującego w domu opieki. Okazuje się, że to on jest właśnie tą poszukiwaną osobą. Wikary rozpoznaje w nim człowieka, który podawał się za księdza. Mężczyzna zapewnia o swojej uczciwości, jednak pewien szczegół przemawia na jego niekorzyść: guzik na skrawku sutanny jest przyszyty maszynowo. Palacz przyznaje się do winy, ale oczekuje, że wikary mu wybaczy. Ksiądz oświadcza mu, że powinni mu wybaczyć wszyscy oszukani. Kasia chce uczcić wygraną Patryka w konkursie pianistycznym. Postanawia urządzić na jego cześć przyjęcie powitalne w gospodzie.