Pobyt Wioli na wsi przedłuża się. Dziewczyna nie ma jednak dobrych wieści od swojego agenta, który nie zdołał zdobyć dla niej żadnej nowej roli. Tymczasem stary Śleboda, zakochany w niej po uszy, znów ją nachodzi, zapewniając o swoim uczuciu. W dniu rozpoczęcia kongregacji Janusz przypomina wikaremu o jego zobowiązaniu. W przeciwnym razie go zniszczy. Śleboda uparcie adoruje Wiolę, która zaczyna tracić cierpliwość. W końcu składa na niego skargę w komisariacie. Uciekając się do podstępu, oświadcza wytrwałemu wielbicielowi, że kocha komendanta posterunku. Na dowód namiętnie całuje Piotra na oczach Ślebody. Osiąga zamierzony efekt: zrezygnowany mężczyzna odchodzi. W obecności księży przybyłych na kongregację Artur sugeruje, że proboszcz Antoni przywłaszczył sobie 4 tys. euro.