Pellenberg betekent voor patiënten een nieuw begin, waar ze niet zelf voor hebben gekozen. Ze komen er terecht na een ongeval, operatie, beroerte of ziekte. Het is geen verhaal van genezing, wel een verhaal van hoe te leren leven met een handicap. In Pellenberg leren patiënten alles opnieuw, van bewegen met protheses of een rolstoel, tot spreken, slikken, koken en auto rijden. Voor de kinderen is er een ziekenhuisschool en voor de ouders een gebouw om tijdelijk te logeren. Patiënten in Pellenberg blijven in het centrum gemiddeld tussen de vier maanden en een jaar. De nachtelijke uren zijn het moeilijkste, dan wegen de tegenslagen van de dag dubbel zo zwaar. Radio Gaga kan ‘s nachts troost bieden, en overdag een opkikker. Radio is er al sterk aanwezig: in alle kinezalen staat de radio luid en in de aparte kamers doet muziek de tijd sneller gaan. De meerderheid van de patiënten verlaat Pellenberg op een positieve manier. Ze hebben gevochten en dat bracht hen dichter bij familie, vrienden en zichzelf. Maar velen zullen nooit meer zelfstandig zijn.
Villa Voortman is een ontmoetingshuis in Gent voor ernstig verslaafden met psychoses en mensen met zware psychiatrische problemen. De bezoekers van Villa Voortman zijn ‘zorgwekkende zorgvermijders’: minder en minder vinden ze hun weg in de reguliere zorg. Omgekeerd geldt hetzelfde: de reguliere zorg weet geen raad met hen. Het gaat zelfs zo ver dat patiënten die te agressief of weerbarstig zijn, of waarbij de behandeling niet aanslaat, na een tijd op een zwarte lijst van de psychiatrie komen te staan. In De Morgen (feb 2014) zei een Genste straathoekwerker: “Het is veel interessanter om je bedden te vullen met depressieve middenklassers dan met verslaafde en psychotische daklozen.” En dat terwijl het aantal daklozen met psychiatrische problemen alleen maar toeneemt. In Villa Voortman kom je de onderbuik van de samenleving tegen. Dirk Bryssink en Johan Vanderstraeten waren beide therapeuten in de reguliere psychiatrie en richtten vijf jaar geleden Villa Voortman op. Ze wilden deze groep mensen tòch proberen te bereiken en te begeleiden. Elke werkdag doen ze dat door hun deur open te stellen voor iedereen die wil en door zo weinig mogelijk regels op te stellen: bijna alles mag in Villa Voortman. De enige regels zijn: geen drugs, geen alcohol en geen gebruik ervan. Voor wie wil is er koffie, een maaltijd ‘s middags, een warme plek, een kunstatelier, muziekstudio, dansworkshops, schrijfworkshops en een praatje met een van de begeleiders. Villa Voortman is overdag open van negen tot vijf uur. Dat betekent dat na de openingsuren, de bezoekers opnieuw op straat staan. Verschillenden van hen zijn dakloos, anderen wonen in een kraakpand, tijdelijk bij vrienden, of sommigen bij beschut wonen. In Villa Voortman worden maatschappelijk kwetsbaren op hun manier en tempo begeleid door therapeuten, sociaal werkers, vrijwilligers en stagiaires. Ze proberen samen met hen hun verleden van alcohol- of drugsmisbruik achter te laten en de eerste stappen terug in de m
De meeste bewoners van Zeemanshuis Godtschalck hebben hun leven op zee doorgebracht: als duiker, ontmijner, visser, schipper of zelfs als Ijslandvaarder. Het rusthuis straalt in alles zee uit: foto's, miniatuurschepen, afdelingen met namen als 'zandbank' of 'vuurtoren'. Bewoners dragen een pet met een anker op of pronken met hun tattoos. Als ze goed luisteren, horen ze de zee. Zien lukt niet, want de steile duin achter het rusthuis is te hoog. Maar ze dragen de zee nog altijd diep in hun hart. René was z'n hele leven schipper, hij vertelt met tranen in de ogen hoe het voelde om op zee te zijn. Tjanie werd blind na z'n pensioen, toen z'n vrouw stierf kon hij haar niet meer zien. Norbert is dementerend in een vergevorderd stadium, z'n vrouw Liliane bezoekt hem dagelijks.
Joris en Dominique steken de taalgrens over en trekken naar Le Mesnil, een dorp vlakbij de Franse grens. Le Mesnil is omgeven door bossen en ligt erg afgelegen. In de winter, wanneer het sneeuwt, is het dorp vaak onbereikbaar. In de omgeving wordt Le Mesnil ook wel het meest afgelegen dorp van België genoemd, volgens de lokale bevolking is er tijdens de Tweede Wereldoorlog zelfs nooit een Duitser geweest. De gemeente Viroinval, waartoe Le Mesnil behoort, staat in de top 40 van armste gemeentes van België. Het inkomen van de inwoners ligt er flink onder het gemiddelde van ons land. Nu de industrie is uitgestorven, zoeken de inwoners van Le Mesnil naar nieuwe jobs in hun regio. Het afgelegen dorp staat symbool voor de verdwenen industrie en de noodzaak om zichzelf opnieuw uit te vinden. Ooit waren er voor de arbeiders in de omgeving een twintigtal cafés, vandaag is er slechts één overgebleven: Chez Mémène. Het café is tegelijkertijd ook een kruidenierswinkeltje. Je waant je er in de jaren vijftig. Voor de rest is er een kerk en een lagere school, waar zes leerjaren samen in één klasje zitten. Le Mesnil is een mini-gemeenschap met zowat 150 inwoners, sociaal en geografisch geïsoleerd. Het leven verloopt er op een ander ritme, dat van les Mesniliens.
Yammie hoort al stemmen vanaf haar zesde, ze vindt dat psychoses haar leven intenser maken. Johnny woont sinds een jaar alleen, hij springt dagelijks binnen op z'n oude zorgeenheid omdat hij nog nood heeft aan structuur. Luc heeft autismespectrumstoornis, maar als hij moet kiezen voor een leven met of zonder, kiest hij resoluut met. PC Bethanië is een van de grootste psychiatrische centra van Vlaanderen. In dit ziekenhuis wordt zorg verleend aan zowel mensen met een acute problematiek als aan wie nood heeft aan langdurige zorg: psychose, persoonlijkheidsproblematiek, verslavingszorg, angst en depressie... In deze aflevering doorbreken patiënten het taboe dat over psychiatrische problemen heerst, en geven ze op een moedige manier een inkijk in deze 'gesloten' wereld.
Ronny en Linda speelden 7 jaar geleden hun woning kwijt omdat ze borg stonden voor de schulden van hun zoon. Nu wonen ze in verblijfspark Laakdal.
Philip Brinckman, de prefect van het college, werkt al sinds 1986 in Turnhout. Het internaat is zijn levenswerk. Jef Abeel is al 67 maar geeft nog steeds les. Elke ochtend begroet hij de leerlingen aan de fietsenstalling. Nathan wilde zelf op internaat omdat hij verslaafd was aan gamen en slechte punten haalde. Lucas zit er niet graag, hij kan zich niet vinden in de talrijke regels. Wanneer je het internaat binnenstapt, voel je in alles de geschiedenis en de traditie van de school. De tijd lijkt er stil te hebben gestaan: geen gsm, geen smartphone, geen tablet. Geen blote buiken, handen boven tafel, keurig en in stilte in de rij. Is dit het strengste internaat van Vlaanderen? Jongeren kiezen er zelf voor, omdat ze bij hun vrienden willen zijn, steun willen bij het studeren of nood hebben aan regelmaat. Of omdat hun ouders hard werken en ze vaak alleen thuis zijn.
Omar verblijft al anderhalf jaar in Wingene, hij ontvluchtte Afghanistan nadat de Taliban zijn broer had vermoord. Jumana kwam na een lange reis vanuit Syrië in België terecht, ze hoopt hier op een veilige toekomst voor haar man en 3 zonen. Blerta liep samen met haar man uit Kosovo weg, omdat haar familie hun huwelijk niet aanvaardde; ze is 6 maanden zwanger, en mist haar moeder enorm. Op de boerenbuiten in Wingene, omringd door velden, verwacht je niet meteen een opvangcentrum.
Bob, 19 jaar oud, is een beloftevolle voetballer die zelfs bij Manchester City testte, maar sinds vorig jaar heeft hij CVS. Monia is ook 19, zij heeft obesitas; tijdens haar verblijf in De Haan heeft ze leren fietsen en is ze 26 kilo afgevallen. Hanane heeft na een jeugd van nierdialyses 2 mislukte transplantaties achter de rug, ze hoopt dat de 3e operatie de goeie is. Joris en Dominique plooien hun radiofonische caravan open in het Zeepreventorium. Honderden kinderen en jongeren krijgen er medische verzorging, lopen school en revalideren van chronische aandoeningen zoals astma, obesitas, diabetes, CVS, en mucoviscidose.
Gwenda gaat elke dag langs bij haar moeder. Zij is een bekeerde moslima die ervan droomt ooit naar Mekka te gaan. Young B, ooit voetballer, is nu zakenman. Deze jonge Antwerpse Congolees houdt zich bezig met muziek, de verkoop van horloges en een kledinglijn. Bertha, met haar 84 de oudste bewoonster van de Chicago-building, wordt door haar Afrikaanse buren de 'bomma van den blok' genoemd. De sociale woonwijk Europark kent een grote diversiteit en hoge kansarmoede. Het maakt deel uit van 'Linkeroever' (postcode 2050), het Antwerpse stadsdeel op de linkeroever van de Schelde. Er staan heel wat hoge flatgebouwen, waarvan de Chicagoblok - 25 hoog - de bekendste is. Het is een stad met verticale straten.
Toen Jelle 12 jaar was, stierf zijn vader aan een overdosis. Zelf kwam hij ook op jonge leeftijd met het gerecht in aanraking, maar hij blijft dromen van een normaal leven in een normaal gezin. Peter probeert de spoken uit zijn delinquent verleden te verjagen door zich te smijten op zijn werk in de gevangenis, en door zijn dagelijkse fitnessoefeningen. Kenneth is net aangekomen in Ruiselede. Hij zit voor de vierde keer in een gevangenis in evenveel jaren tijd. 'Radio Gaga' sluit zich op in de gevangenis van Ruiselede. Wie hier verblijft, mag niet vlucht-gevaarlijk zijn, moet in groepsverband kunnen leven en willen werken in het landbouwcentrum. Via het open regime bereiden 60 gedetineerden zich voor op een terugkeer in de maatschappij.
Guy verkocht in 1978 zijn kapperszaak en verhuisde naar Benidorm. Na de dood van z'n Spaanse vriend bleef hij er wonen "omdat iedereen in België het toch zo druk heeft". Eddy ziet eruit als een Hells Angel, maar hij is eigenlijk een teddybeer. Jeanneke en André leven al 30 jaar samen. Na hun vorige huwelijken begonnen ze een nieuw leven in Benidorm.
Joris en Dominique trekken met een bang hart naar Wuustwezel, naar de groene tuin van de palliatieve zorg van Coda vzw. Ze hebben zich suf gedacht over een gepast openingsnummer. Al snel ontdekken onze twee radioamateurs dat palliatieve zorg niet over sterven gaat, maar over het leven. Niet voor niets toast men elke middag op het leven, daar bij Coda. Dominique: 'Het leven is bikkelhard en toch zo schoon.'
Aziz heeft Marokkaanse roots. Hij doet vaak interims, want een vaste job vinden is niet evident als je zegt dat je uit Meulenberg komt. De vader van Gabriël vertrok uit Italië om in de Limburgse mijnen te werken, maar Gabriël zelf zag dat niet zitten. Hij bouwde een carrière uit in het nachtleven. En Rachid probeert, na een turbulent bestaan als dealer, z'n leven terug op de rails te krijgen. In de wijk Meulenberg, een voormalige mijncité in de provincie Limburg, leven zowat 3000 inwoners van vooral Turkse, Marokkaanse, Griekse of Italiaanse afkomst. De multiculturele wijk kampt met achterstelling en uitsluiting, en kwam in het verleden vaak in het nieuws met berichten over drugstrafiek en criminaliteit. Maar het afgelopen jaar bleef het erg rustig...
Alexander is 24 jaar. Hij vindt zijn witte blindenstok te opvallend en stigmatiserend, maar hij beseft dat hij er nu eenmaal op aangewezen is. Victor, vijf jaar oud, is blind geboren. Zijn ouders schrijven brieven naar elkaar in braille om het zelf ook te leren. Chris, een alleenstaande moeder van drie zonen, doet er twee uur over om zelfstandig met de trein en bus in Antwerpen te geraken. De Markgrave vzw is een voorziening voor blinden en slechtzienden, pal in het centrum van Antwerpen. Het is millimeterwerk om de caravan in de binnentuin te krijgen, maar Joris en Dominique maken er wel hyperlokale radio voor de beste en meest getrainde luisteraars.
Jos werd elf jaar geleden door zijn medebroeders gekozen tot abt; als een figuurlijke pater familias houdt hij de kloostergemeenschap op zijn manier samen. Vincent is met z'n 35 jaar een van de jongste paters; hij bespeelt het orgel en begeleidt jongerengroepen, maar er schuilt ook een gamer in hem. Andreas is weduwnaar, hij heeft drie kinderen, én kleinkinderen; vier jaar na de dood van zijn vrouw, besloot hij alsnog op latere leeftijd in te treden. In de laatste aflevering zoekt Radio Gaga de rust op binnen de muren van de abdij van Averbode. De gemeenschap bestaat uit een 70-tal norbertijnen. Een groot deel van hen bidt, eet en slaapt er, maar daarnaast hebben de paters ook een actief leven buiten de muren. En net als ieder mens zijn ook zij op zoek naar geluk. Alleen speelt God daarbij een grote rol.
De Kiem is een therapeutische gemeenschap voor druggebruikers. De bewoners leggen een traject af van minimum twee jaar. Het is een zelfhulpgroep waar praten levensnoodzakelijk is. In deze minisamenleving krijgen de bewoners opnieuw (zelf)vertrouwen, structuur en goesting in een leven zonder drugs. Het uiteindelijk doel is een reïntegratie in de maatschappij. Maisa (26) is al negen maanden in De Kiem. Ze woont er samen met haar dochter van vier. Haar grote droom is gezond blijven en zorgen dat haar dochter gelukkig wordt. Gianni (27) is er voor de derde keer. Binnen deze structuur kan hij clean blijven, maar buiten is het heftig. Zowel op vlak van relaties, vrienden en werk vindt hij het leven lastig. Walter en Noor komen wekelijks op bezoek bij hun zoon Tom (34). Ze zijn blij dat hun zoon zich laat behandelen en dat ze stilletjes aan terug de oude Tom ontwaren.
Lourdes, waar Maria in 1858 aan Bernadette Soubirous verscheen, is de grootste katholieke bedevaartsplaats van Frankrijk. De Zuid-Franse stad, gelegen aan de voet van de Pyreneeën, ontvangt jaarlijks meer dan een half miljoen (geregistreerde) pelgrims.
In de gesloten jeugdinstelling De Markt in Mol verblijven 71 jongens tussen 12 en 18 jaar oud. Ze zitten daar omdat ze een delict hebben gepleegd, of omdat ze in een moeilijke leefsituatie verkeren. Er is ook een time-outafdeling voor tijdelijk verblijf voor 10 meisjes. T. verblijft al 7 maanden in Mol. Omwille van zijn agressieprobleem moest zijn moeder de politie vragen om hem thuis weg te halen. A. hield zich op straat bezig met chillen, 'smoren' en spijbelen, maar nu zit hij in de Markt omdat hij strafbare feiten gepleegd heeft. C. woont al sinds ze 3 jaar is bij pleeggezinnen. Nu zit ze in de time-outafdeling, maar ze kan niet snel genoeg 18 zijn om op eigen benen te staan.
Huis Perrekes is een organisatie voor wonen, zorg en begeleiding op maat van mensen met dementie. De bewoners delen lief en leed. Muziek is belangrijk: in elk huis werkt een muziektherapeut. Het koor De Betties is hier ontstaan en floreert nog altijd. Maria (86) is vaak de weg kwijt. Toch zingt ze uit volle borst en praat ze honderduit over kinderen en kleinkinderen. Lucien (90) mist zijn vrouw nadat ze drie jaar geleden stierf in Huis Perrekes. Sindsdien werkt hij er als tuinman, als therapie. Wanneer Hugo (78) samen met zijn zoon de 'Radio Gaga'-caravan bezoekt, komen flarden van gezinsvakanties naar boven en antwoordt hij vlotjes in het Frans, Duits en Spaans.
VZW De Lovie is een sociale organisatie die ondersteuning biedt aan jongeren en volwassenen met een verstandelijke beperking. Op het uitgestrekte hoofddomein in Poperinge verblijven zo'n 350 mensen, waarvan 250 inwonend. Angelique (26) woont zelfstandig op het terrein van De Lovie. Ze wil graag een kind, maar beseft dat dat onmogelijk is door haar beperking. Elias (25) heeft een traject van psychiatrische instellingen achter de rug. Hij zit in de gesloten afdeling omdat hij soms agressief is, al mag hij vaak het terrein op. Sinds Marie (15) op internaat zit komt ze heel goed overeen met haar broers.
Voor het tweede jaar op rij nodigt VZW Missing You kinderen, jongeren en jongvolwassenen uit op het Rouwkamp. Ze krijgen de kans om er één week lang te praten met leeftijdsgenoten over het verlies van een dierbare. Eliza (10) heeft geen afscheid kunnen nemen van haar vader toen die 2 jaar geleden stierf na een herseninfarct. Nicky (19) verloor haar broer, hij pleegde zelfmoord omdat hij gepest werd op school. En de zus van Anneleen (25) overleed onverwacht toen zij verongelukte in een werkongeval met haar vrachtwagen.
Schiermonnikoog is het kleinste van de vijf Nederlandse Waddeneilanden en telt 900 bewoners. Het is een kleine gemeenschap waar iedereen alles weet van iedereen, waar de meeste mensen twee jobs hebben, waar toeristen welkom zijn maar hun auto's niet en waar een anticaravanbeleid heerst. Vervelend voor de radiomakers van 'Radio Gaga', maar reden genoeg om in deze stormachtige uitzending op zoek te gaan naar de ziel van de 'eilander'. Peter (40) is een van de zeven boeren van Schiermonnikoog. Hijzelf is op het eiland geboren en betreurt het dat de jeugd - onder wie zijn eigen dochter - naar het vasteland trekt. Albert (59) is naar eigen zeggen de eerste lokale homo.
In de laatste aflevering van het seizoen en meteen ook de allerlaatste van het programma maken Joris en Dominique een Tour de Flandre voor een terugblik en een update van enkele oude bekenden uit de drie reeksen van 'Radio Gaga'.
Voor de laatste aflevering parkeren Joris en Dominique hun mobiele radiostudio in de besneeuwde achtertuin van WZC Damiaan. Met verkleumde handen en tenen draaien ze plaatjes voor personeel, bewoners en familie van het grootste woonzorgcentrum in ons land. En bieden ze een luisterend oor aan hoofdverpleegkundige Els, die terugblikt op de razendsnelle corona-uitbraak op haar afdeling. Aan Maria, die als gloednieuwe bewoner net geïnstalleerd is, en aan Celleke - 91 jaar oud - die zijn dagelijkse goedendag op de andere afdelingen mist. Maar ook aan Wim, die als vrijwilliger een dankbare invulling vond van zijn tijd, nu de activiteiten van zijn reisbureau stilgevallen zijn.
