Salvador de Bahia, Brazilië. Het is de plek waar Charles Darwin voor het eerst kennismaakte met de overweldigende tropen. Tegenwoordig is het tropisch regenwoud gelijk metafoor en ijkpunt. Het staat voor wild, ongerept, kwetsbaar, waardevol. Als het goed gaat met het woud, dan gaat het ook goed met de aarde, zo is de impliciete veronderstelling. Maar is dat wel zo?
Er is van de overweldigende natuur die Darwin zag nog maar weinig over: de tekeningen die destijds aan boord van de Beagle werden gemaakt, verschillen in alle opzichten van het havengezicht dat boordkunstenaar Anthony Smith tegenwoordig schetst. Pas ver in het binnenland begint de natuur die zo’n indruk op Darwin maakte. Daar werkt de ecoloog Jos Barlow, een nazaat van Darwin die zich zorgen maakt over de teloorgang van het woud.
Sarah Darwin gaat langs bij Hans Leusen, eigenaar van een tabaksplantage, die ooit het regenwoud kapte, maar nu als rechtgeaarde eenentwintigste-eeuwse spijtoptant, weer bezig is het terug te planten. Heeft dat zin?
Dirk ontmoet de Amerikaanse antropoloog Michael Heckenberger. Volgens hem heeft terugplanten geen zin. Ook in het verre verleden was het gebied namelijk verre van ongerept en onbewoond. In feite is het al eeuwenlang zorgvuldig gecultiveerd, bewoond en geëxploiteerd door Indianen. Alleen is de mate waarin, de laatste decennia hopeloos uit balans geraakt. Over één ding zijn de drie het echter roerend eens. De werkelijke kennis omtrent de overweldigende tropen zit in de hoofden van de oorspronkelijke bewoners: de indianen.
