Początkowy zachwyt nad nowym wikariuszem znacznie ostygł, wszyscy na plebanii są zdziwieni jego wymaganiami. Tymczasem Artur spotyka się z Adamem w Starej Wiośnie. Chce się dowiedzieć czegoś bliższego o zwyczajach panujących w Tulczynie. Współczuje Adamowi, że trafił do takiej biednej parafii. Ksiądz Adam opowiada Arturowi, co można zrobić dla wiernych w Tulczynie, lecz Artura bardziej interesują warunki jego przyszłej pracy i życia niż problemy innych. Rozmowę przerywa wejście księdza dziekana. Kiedy młody wikary wychodzi, obaj księża wymieniają krytyczne uwagi na jego temat. Ksiądz dziekan ma nadzieję, że tulczyński proboszcz poradzi sobie z kłopotliwym podwładnym. Rozmowa schodzi na sprawy parafialne. Ksiądz Adam opowiada o stwierdzonych brakach w inwentarzu kościelnym. Brakuje kilku zabytkowych przedmiotów: drewnianych rzeźb i obrazu z XVII w. Ze względu na swego schorowanego poprzednika w parafii Adam nie chce jednak zawiadamiać policji. Postanawia sam wyjaśnić tę sprawę.