Chaja bardzo emocjonalnie przeżywa wizytę w Tulczynie, gdzie spędziła dzieciństwo. Podczas jej pobytu w Polsce Joanna i Osa przyjęli ją pod swój dach. Na cmentarzu żydowskim wracają traumatyczne wspomnienia z wojny. Chaja opowiada o nich swojej koleżance z lat dziecięcych - Józefinie. Po śmierci jej rodziców wzięli ją pod opiekę rodzice Marysi Braciak. Ukryli ją przed Niemcami, nauczyli modlitw katolickich, traktowali jak własną córkę i udawali przed światem, że jest ich siostrzenicą. Dziewczynka musiała przybrać inne imię. Od tej pory nazywała się Jagna. Chaja przyznaje, że mimo, że czuje ogromna wdzięczność za uratowanie życia, ma żal do przybranego ojca o to, że po wojnie oddał ją do komitetu żydowskiego,zajmującego się sprowadzaniem do Izraela żydowskich osieroconych dzieci.